«مهوش وقاری» بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس در خصوص معیارها و شایستگی های ملزم در انتخاب بازیگران پروژه های مختلف سینمایی و تلویزیونی بیان کرد: این عبارت «شایسته» را نمی‌دانم به چه کسانی باید اطلاق کرد. افرادی که دائم مشغول به کار هستند، انگار خود ما را هم به اشتباه انداخته‌اند. یعنی ما فکر می‌کنیم واقعاً شایسته‌اند که این‌قدر کار می‌کنند. وگرنه چرا این‌قدر پرکار هستند و بقیه بیکار؟ معنی خود «شایسته» و «شایسته‌سالاری» عوض شده است. اگر بخواهیم به معنای قبلی آن پایبند باشیم، به نظرم شایسته‌سالاری از بین رفته است.

وی ادامه داد: بلاهایی که سر گروه بزرگی از همکاران ما آمد، از جمله خود من، از نظر روحی آدم را تحت تأثیر قرار می‌دهد. نه فقط از نظر مالی، که البته می‌بینیم بسیاری از همکاران ما حتی از نظر اقتصادی هم شرایط خوبی ندارند. متأسفانه هیچ‌وقت کسی پاسخ‌گو نبوده. آدم نمی‌داند آن طرف ماجرا چه گذشته است.

بازیگر مجموعه‌های «روزگار جوانی» و «دزدان مادربزرگ‌ها» افزود: دلم نمی‌خواهد وارد مسائل سیاسی شوم، اما انگار سینما هم مثل سیاست کشورمان شده است. اگر گروهی نمی‌توانند اوضاع را درست کنند، چرا مدام تکرار می‌شوند؟ سیاست‌گذاران سینما، چه در خانه سینما و چه در سازمان سینمایی، وقتی موفق نبوده‌اند، چرا تغییری در روش خود نمی‌دهند و همان مسیر قبلی را ادامه می‌دهند؟

وقاری تصریح نمود: به نظر می‌رسد نه یک دست که چندین دست در کار است که باعث می‌شود آن آدم‌هایی که این‌قدر درباره‌شان اعتراض شده و اوضاع را به‌هم ریخته‌اند، دوباره به همان شکل قبلی در سیستم ظاهر شوند. حتی بعد از فراموش شدن، دوباره به یادآورده می‌شوند. با این حال باز هم به آن‌ها بها داده می‌شود. نمی‌دانم چرا، ولی هر حرفی که می‌زنی، پای حسادت گذاشته می‌شود. می‌گویند: "شما حسودی کردید، نق زدید و لابد شایستگی نداشتید.

این بازیگر پیشکسوت در دامه به موضوع نارضایتی عمومی از وضعیت سینما پرداخت و گفت: من تنها نظر خودم را نمی‌گویم اما به هر حال، آدم‌هایی که با ما برخورد می‌کنند و روبه‌رو می‌شوند، دائماً از وضع سینما گله دارند؛ می‌پرسند چرا سینما این‌طور شده است؟ ما وقتی از دید دیگری نگاه می‌کنیم، گذشته و حال خودمان را مقایسه می‌کنیم. اما مردم، فقط آن فیلمی را که روی پرده است می‌بینند. حالا که دنیای مجازی هم تعیین‌کننده شده است، مردم بر اساس آن اظهار نظر می‌کنند و باز هم می‌پرسند: "سینما چی شد؟ "این همان چیزی است که ما می‌گوییم، و آن‌ها هم می‌بینند.

بازیگر مجموعه «دبیرستان خضراء» با بیان این مطلب که نقش آفرینی های نسل جدید سینماگران و بازیگران، ماندگار نیست، بیان کرد: من به‌عنوان یک بیننده وقتی کار این افراد را می‌بینم، شاید یک اثرشان بتواند لحظه‌ای از وقتم را با خنده یا احساسی متفاوت پر کند، اما ماندگار نیستند. در ذهن‌ها نمی‌مانند. همین چند وقت پیش ما خانم «ژاله علو» را از دست دادیم. بعد از این‌همه سال، هر بار که اسم آثارشان می‌آمد، فوراً یاد خاطرات و نقش‌های ماندگارشان می‌افتادیم. کارهایشان به دل می‌نشست.

بازیگر «سریال امام علی (ع)» سپس با اظهار این موضوع که وقتی از سینما بیرون می‌آیم یا فیلمی را می‌بینم، لحظه‌ای بعد آن را فراموش می‌کنم، افزود: به نظر من، رسالت سینما عوض شده است. متأسفانه نسل جدید هنرمندان ماندگار نیستند. می‌آیند و می‌روند. ما همیشه می‌گفتیم هنر ماندگار است؛ بازیگران و آثارشان ماندگار هستند. اما حالا چه؟ همه چیز تغییر کرده است.

بازیگر سریال «مدرسه مادربزرگ‌ها» در ادامه با بیان این مطلب که مشکل دیگر این است که همه شبیه هم شده‌اند؛ چه خانم، چه آقا. انگار همه کارها تکرار همدیگر هستند، گفت اگر یک اثر موفق شود و مخاطب را بخنداند، در کار بعدی همان را تکرار می‌کنند. حتی از نظر ظاهری و احساسی هم شبیه به نظر می‌رسند. کارگردان‌ها هم فقط به دنبال تکرار کارهایی هستند که کمی بیشتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. این روند مطمئناً نمی‌تواند جایگزین نسل قبل شود.

این بازیگر شناخته شده سینما و تلویزیون همچنین با اعلام نارضایتی نسبت به پیشنهاداتی که در سال‌های اخیر برای نقش آفرینی به او داده می شود؛ بیان کرد: این مسئله را بارها تجربه کرده‌ام. حتی وقتی کاری به من پیشنهاد شده، دیده‌ام که در حد یکی دو سکانس است؛ سکانس‌هایی که حتی اگر حذف شوند، به اصل فیلم هیچ لطمه‌ای نمی‌زنند. انگار فقط می‌خواهند بگویند که شنیده‌اند حرف ما را که چرا نقش برای سنین بالاتر وجود ندارد، اما در عمل هیچ تغییر خاصی نمی‌بینیم.

«مهوش وقاری» در پایان این گفت و گو خاطرنشان کرد: افتخار من این شده که نقشی مثل مادرِ نقش اول را بازی کنم، اما فقط در حد یک سایه، در حد رد شدن از جلوی دوربین که فقط بگویند این مادر است. خب، من خودم احساس می‌کنم این توهین است. دوست دارم کاری انجام دهم که هویت داشته باشد، نقشی که بتوانم با افتخار درباره‌اش صحبت کنم.